Vera Engelbertink

Vera van Zoete Kruimels in haar winkel in Oldenzaal

De ochtendnevel spookt nog door de straten als we ons door Oldenzaal benen. De kleine stad oogt rustig deze woensdag. Zo nu en dan schiet er een haastige fietser voorbij. De een met een kind in een stoeltje, de andere met een dossiertas over de schouder. In de straten draaien we de winkeleigenaren de deuren van het slot om de dag te beginnen. Als wij aankomen bij een karakteristiek pand van begin vorige eeuw is de deur gelukkig al open.

“Goedemorgen!” zegt Vera vrolijk. “Zet jullie spullen maar klaar, dan zorg ik voor wat drinken. Koffie, thee? Misschien een espresso of een latte?” Het is hier sfeervol, dat zien we meteen. Houten, krakende vloeren en een laag plafond zorgen voor een soort huiskamergevoel. Toch is het redelijk modern ingericht, zonder dat het pand zijn authenticiteit verliest. Het trapgat naar het toilet is smal en we moeten oppassen dat we onze hoofden niet stootten. De ene keer gaat dat succesvoller dan andere keren…

Al goed, een koffie is meer dan welkom, voor ons is het best wel vroeg. Niet voor Vera Engelbertink. Als ‘Cake Boss’, zoals ze haarzelf noemt, zijn de vroege uren haar uren. De koffie wordt dan ook snel geserveerd, nog voordat wij klaar zijn met uitpakken. Als de espresso’s achter de kiezen zijn, staat Vera achterin, bezig met een nieuwe lading cupcakes die hierna tentoongesteld worden in de vitrine bij de kassa. 

Vandaag staat ze er niet alleen voor. Ook Mirjam zit midden in de drukte. Ze zijn meteen druk in de weer. De cupcakes worden afgemaakt, nieuw beslag wordt gemixt, er wordt een crème op een taart gesmeerd en de afvalzakken worden geleegd. Als dat niet genoeg is, komt er ook nog een leverancier langs met een aantal pakketten. Vera en Mirjam houden hun hoofden koel. Wij beginnen spontaan te kwijlen als de cupcakes de vitrine ingaat. Hebben ze dan geen moeite om met hun vingers hiervan af te blijven? "Nee hoor, je raakt eraan gewend”, vertelt Mirjam. “Het is niet dat ik heel veel zelfdiscipline heb, maar het is toch je werk." Onze magen worden bijna gevuld door onze ogen. Bijna.

Vera gaat zitten. Het schort houdt ze om. Mirjam gaat rustig door. “Nu ik meerdere mensen in dienst heb, heb ik meer tijd voor andere zaken. Het ook een stukje vertrouwen in je medewerkers. Ik weet dat het goed komt. Ik voel me nu dan ook meer een vliegende keep.” Dat was in het begin anders. Vera begon vier jaar geleden met Zoete Kruimels, nadat ze haar horeca-verleden aan haar begon te trekken en toe was aan iets anders. “Als je dan ook nog eens midden in corona begint, wordt het niet veel makkelijker,” zegt ze bijna lachend.

Het was bovendien ook een nu of nooit situatie. Het statige pand kwam op haar pad, dit was haar kans. En het klinkt misschien cliché, maar voor Vera is Zoete Kruimels een uit de hand gelopen hobby. En met haar passie voor de horeca was de beslissing snel gemaakt. “Het is eigenlijk geen hobby meer", vult ze aan. Wat ooit begon als een hobby, is nu gewoon haar werk. Dat wil niet zeggen dat ze geen plezier maar haalt uit het bakken. “Bakken geeft meteen resultaat. Het geeft mij voldoening om een mooi product neer te zetten. Het is fijn om voor mensen een dagelijks geluksmoment te kunnen zorgen.” De vitrine vol lekkere baksels is daar het bewijs van.

Ze geeft een voorbeeld van zo'n geluksmoment. “Een bruidspaar kreeg het slechte nieuws dat hun bakker ziek was. Na een haastige zoektocht kwamen ze bij mij terecht. Of ik op korte termijn een bruidstaart kan maken.” Toen dat eenmaal gelukt was, kreeg ze via de mail een grote lofbetuiging van het kersverse bruidspaar. Vera glundert. “Dat is toch mooi, dat je zo kan bijdragen aan de mooiste dag van iemands leven.” Maar het zit ook in de kleine dingen. Dat mensen hier even kunnen komen voor wat lekkers en even tot rust kunnen komen. Of de glimlach op iemands gezicht als ze een van mijn baksels aannemen.

Ondertussen strompelen er twee klanten binnen die meteen plaatsnemen naast de balie. Vera onderbreekt het gesprek om hun bestelling op te nemen. Koffie en thee en natuurlijk een gebakje, zo gepiept. Mirjam is inmiddels bezig met een taart voor een kinderverjaardag die vanmiddag wordt opgehaald. Dat Vera taken uit handen moet nemen is begrijpelijk. Hoewel het deze woensdagochtend rustig oogt, gebeuren ongezien veel dingen. 

Groeifase voorbij #

Zoete Kruimels is inmiddels uit de groeifase, vertelt Vera. “Het is nu een bedrijf in stabiel water met drie vaste parttimers en vijf oproepkrachten. Mensen die elk hun eigen kwaliteiten inzetten. Het ondernemen kan ik dan oppakken. Ik ben daar niet alleen mee bezig, hoor.” Vera is nog steeds graag bezig met het creatieve deel. Recepten bedenken voor taarten en custom cakes, nieuwe trends ontdekken, en ook marketing en social media beheren. “Daar ben je eigenlijk constant wel mee bezig, een eigen stijl van wat je mooi vindt bedenken. Daar ga je steeds meer naar toe werken.” Ook de zakelijke klanten hebben haar focus. Vooral met feestdagen heeft ze het daar druk mee.

En toch groeien ze nog steeds door. Haar groep medewerkers is daar het levende bewijs van. Het geeft haar ruimte om te vernieuwen. “Bijvoorbeeld de winkel zelf. Of de ontbijt- en lunchkaart, weer nieuwe gerechten en recepten daarvoor bedenken. Natuurlijk heb ik ook targets, bedrijfsdoelen die ik wil halen. Maar na 4,5 jaar en een coronastart gaat alles nu goed.” Dat geeft haar tijd en rust, iets wat ze ook uitstraalt.

Het middaguur nadert. De Pokémon-verjaardagscake wordt opgehaald en de voorbereidingen voor een high-tea worden getroffen. Het wordt druk en het zijn lange dagen. Wij zijn nog niet gewend geraakt aan alle baksels. Bovendien vergaan we bijna van de trek, dus nemen we cookies en brownies mee voor thuis. Vera bedankt ons vriendelijk en gaat gauw weer door. Voor ons zit het erop. Voor haar gaat het nu los.

Verder lezen?

Misschien vind je dit ook interessant.